Veel indrukken, niets gezien

Zoals gisteren al aangegeven was de planning voor deze dag naar het buitenland. We hebben het Henri Ford museum in Detroit op het programma staan. Niet iets om even te doen maar het begint al met het feit dat we er ruim 375 kilometer voor moeten rijden. Als je de dag wilt benutten en je hebt veel reistijd, moet je oprijd uit de veren. Vanmorgen zijn we dan ook om 5.20 uur opgestaan om rond 6.00 uur naar Detroit te gaan. Ruim 3 uur rijden en de weet dat het museum om 10 uur open gaat is de eerste reden om zo vroeg te gaan maar ook weten we niet wat het gaat betekenen bij de grens van Canada naar USA. We hebben ons net als alle andere zaken goed voorbereid met de vraag wat we nodig hebben en wat niet om probleemloos de grens over te kunnen. Meerdere instanties gevraagd, waaronder de ANWB, en op internet gekeken. De informatie is dat als je met het vliegtuig naar Amerika gaat heb je een electronisch toegangsbewijs (ESTA) nodig, maar kom je vanuit Canada met de auto dan is een i94 formulier goed genoeg. Dat kan worden ingevuld bij de grens.

Het eerste stuk rijden was nog donker en daarna hadden we mist. Tegen 9.30 uur klaarde het op en volgens de TomTom zouden we rond 10.18 uur bij het museum zijn. Rond 10 uur zijn we bij de grens. Daar blijkt dat we wel een ESTA (electronisch toegangsbewijs) nodig hebben en dat deze regels vanaf oktober 2022 zijn veranderd. We hebben dus niet de juiste informatie gekregen. We moeten de auto uit, naar het politiebureau en nadat er heel veel vragen zijn gesteld, vingerafdrukken en foto’s zijn genomen krijgen we na anderhalf uur te horen dat we geen toestemming krijgen het land binnen te gaan. We worden als een soort crimineel behandeld terwijl wij het logisch hadden gevonden als we meteen terug waren gestuurd i.p.v. verhoor en vastleggen van een heleboel persoonsgegevens. O.a. Inleveren paspoort, inleveren rijbewijzen. Na bijna 4 uur rijden en anderhalf uur ‘zitten’. Is de enige keuze weer terug naar waar we vandaan komen. Eind van de middag zit het verkeer rond Toronto helemaal vast. Uiteindelijk zijn we tegen 6.15 uur terug. Teleurgesteld, erg moe van de 750 kilometer ‘rondrijden’ en gefrustreerd over het machtsvertoon van de autoriteiten. Kwaad worden is menselijk maar helpt niet. Vanavond hebben we als afleiding in een groot winkelcentrum de bennen nog even gestrekt en lekkere dingen gekocht waar we wel zin in hadden.

Een dag die helemaal anders is geworden dan gepland en een zeer teleurgestelde Richard. Hij had zich hier zo op verheugd. Het maakt wel veel indruk maar het levert geen goeden vakantie herinneringen op. Foto’s hebben we dan ook bijna niet gemaakt.

Inmiddels zijn we al aan het nadenken over de dag van morgen. Het doel morgen is weer te genieten van onze vakantie en leuke dingen beleven.